Dzieci, dzieci są jak koty

Dzieci, dzieci są jak koty. A psy też jak koty. Albo gorzej :> Pcha się toto do zdjęć, jakby własnych miało mało. I przeszkadza. I nie słucha.

Chciałam pokazać postępy w obrusie i to, jak zmieniła mi się koncepcja (znowu). Weź tu babo, rozłóż obrus, zaraz się zleci cała banda ;)

Generalnie moje dzieci i mój pies, to dwa różne światy. Pies korzysta z tego, że są dzieci - śpi w ich łóżkach, na ich kocykach, w ich namiotach itp., ale tylko kiedy ich nie ma, bo one za tym nie przepadają. On za to nie przepada za nimi, więc zawsze przed nimi zwiewa. Ani on z nimi się nie bawi, ani one z nim. No chyba, że można zrobić sztamę i wkurzać matkę. Tutaj zwierzę zwąchało że-niby-zabawę,

 

więc zaraz za nim przylazły panny,

No mamo, jaki fajny dywan. To nie jest dywan, złaż.

No mamo, jaki fajny, chodź.Pies znowu przetuptał przez całość. Co sobie będzie bronił, niedawno był kąpany, to nawet prawie czysty jest.

Można też liczyć muffiny.

Do wypęku. Zawsze wychodzi dziesięć - magia jakaś, czy co?

Tu znowu bulwers - już zlazły, już prawie, a matka dalej coś. Co za matka.

Już tylko trochę się tym bawię, trochę chyba wolno?

W końcu się udało machnąć fotę całości, gdzie widać, jak to będzie wyglądało dalej - taki trójkącik (a raczej jego ramiona) pójdzie też w drugą stronę, środek będzie wypełniony bardziej (no bo ten będzie najbardziej widoczny). Czyli jeszcze tylko 8 muffinek, lamówka (chyba zrobię ją sama, ostatnio poczytałam, jak to się robi :) ), i będzie gotowy obrus.

Zbliżenie na sam środeczek :)