Nerwy mam :/

Wkurzyłam się znowu nieziemsko. Wiem, że wielokrotnie powtarzam, że pewne niedociągnięcia są po prostu moje i cóż, skoro jestem ślepa, to czasem robię błędy, które zauważam bardzo późno. Albo i nie zauważam. I muszę z tym żyć. Ale z tym, jak spartoliłam Zegary, żyje mi się ciężko ;)

Tak wyglądają dzisiaj (po prawej stronie są dwa rzędy w dół zrobione na biało i białokremowo):

Niby świetnie, więc o chodzi? I linie. I parkowanie. Parkowanie zepsuło obrazek, no jak to? No tak to. Połączenie: ja + moje parkowanie + coś tam, co sprawiło, że zepsułam. No nie tak całkiem, że do kosza, ale jednak zepsute są. Powtarzam sobie, że Zegary stały się kolosem treningowym - pierwszym takim wielkim, pierwszym, gdzie tych stron jest aż tyle - i kolorów bardzo zbliżonych też, pierwszym takim trudnym (pełno szachownic, konfetti, nawet, jeśli tego nie widać na gotowej pracy), pierwszym, gdzie zupełnie mieszam techniki i sprawdzam, co mi pasuje. Mogło mi się coś nie udać. No ale czy musiało?

Jeszcze dokładniej? Środek parkowałam, jadąc w dół, rzędy były wybitnie nierówne, bo ograniczone np. czarnym zawijasem. Nie mam czego się przyczepić, inna sprawa, że kolorów tyle - i dużo ciemnych, że nie widać granic między rzędami, bo rzadko, naprawdę rzadko kiedy były powtarzające się krzyżyki, żeby je rozdzieliła jakakolwiek linia. Ale już jedna ze stron, gdzie jest cieniowanie i to jasnymi kolorami, strona robiona po skosach - skosy widoczne. Żeby to było widać podczas haftowania, to bym coś z tym zrobiła, przerwała, zmieniła technikę, cokolwiek. Ale nie, dopiero kiedy się patrzy pod kątem innym niż podczas haftowania, to widać. Trzeba patrzeć z dołu, albo odpowiednio z boku (albo w jednym miejscu w domu) - wtedy są skosy. Z góry i patrząc na wprost - są mniejsze lub w ogóle niezauważalne (znaczy, jak już wiem, że są, to je zobaczę wszędzie, JA WIDZĘ! Dramat!).

Kolejna strona, gdzie jest dużo jednolitego tła, robiona rzędami w dół z ząbkami - widać ząbki. Ale też - patrzę podczas haftowania, nie widać. Dopiero jak patrzę z oddali (ale nie za wielkiej ;) nie takiej, jak będzie obraz oglądany na ścianie), to wtedy. I w różnym świetle - w świetle, przy którym haftuję, nie widać. Natchnęło mnie na inspekcję podczas trzeciego rzędu. A jak mnie natchnęło, to ciężka cholera (łagodnie się wyrażam, naprawdę) mnie wzięła. Spróbowałam kawałek bez parkowania, no ale to, co już widać, już widać i nie da się odzobaczyć. To wzięła mnie jeszcze większa cholera, nie dokończyłam nawet nitek, haft ściągnęłam z krosna, wyprułam żyłkę, żeby jej nie stopić, haft do prania i do prasowania, żeby zobaczyć, jak to wygląda, jakby był przygotowany do oprawienia.

Wkurzam się na siebie, bo nie bardzo wiem, co z tym teraz. Jak pomyślę, że miałabym spruć 2,5 tysiąca krzyżyków (tyle jest tego białego po prawej stronie na dole), to wiem, że być może nawet do końca prucia nie dojdę, tylko pracą rzucę w cholerę. O pruciu całej strony ze skosami nie ma mowy w ogóle, ta strona zostaje. Być może zostawię tak, wieszając potem w miejscu, gdzie się nie da obrazu z bliska podziwiać, ale JA będę wiedzieć.

No i na przyszłość - plam nie parkować? Jasnych plam nie parkować? Poprawić technikę? Nie ciągnąć tak nitki? Nie wiedziałam, że ja tak ciągnę :>  Kiedy zauważyłam, że jest problem, próbowałam zaradzić temu, inaczej nieco haftując, poluźniałam nieco ostatni ścieg pod koniec rzędu i początek też zostawiałam luźniejszy - nie pomogło. Mam w planach jeszcze dwa pomysły na uratowanie tego. Jeden wymyśliłam sama, drugi, znaleziony w internecie potwierdza moją diagnozę, poczynioną na szybko w ramach pomysłu pierwszego. Wychodzi na to, że problemem jest mniejsze zapaćkanie tyłu pracy - jak są granice, to przez nie nie przechodzą nitki, zwłaszcza, jeśli tło jest robione jednym kolorem, albo zbliżonymi do siebie i nici są parkowane w dół, nie w boki. Na granicach między rzędami jest tych nici mniej + jednak ostatni krzyżyk ma nieco inną orientację ostatniej nitki, więc stąd się biorą granice. Dobra, do pomysłów. Pomysł pierwszy: przed oprawieniem haft położę na wydrukowanej w skali 1:1 symulacji obrazka - powinien kolor tła przebijać i wyrównywać ew. braki. Pomysł drugi to dorobienie tych brakujących nitek tła, czyli zrobienie burdelu z tyłu w kolorze dominującym na granicy. Brzmi kuriozalnie, ale taki sposób znalazłam w necie wśród blogerek, u których pojawił się problem: a jak haftuję parkowaniem dużą plamę jednego koloru, to choćbym nie wiem co, robią się linie.

A na razie mam dołek i rzuciłam hafty na kilka dni, wykopałam z czeluści mozaikę i kleję, żeby te moje nerwy ukoić. Oraz powiesić coś na ścianach. Kot (gepard, pantera czy inne coś) wyklejone i oprawione od dawna, ale nie wisi, małe mozaiki dokończę dzieciom (odstawiły manianę, ale z racji posiadania całych 4 lat, mają wybaczone) i też walnę na ścianę. Może się uspokoję :)

(Ale jak się zrobi w odpowiednim świetle - niezbyt jaskrawym i takim, jakie jest normalnie, a nie, kiedy się robi śledztwo pt: co tam znowu schrzaniłam, to nie jest tak tragicznie. Jest tylko źle. Ale musiałam się wypłakać :) )